DAGKRANT #10: VOORUITKIJKEN

DAGKRANT #10: VOORUITKIJKEN

ZONDAG 19 JUNI

VOORUITKIJKEN

Zo, het zit er bijna op! Terwijl we de laatste festivaldag in gaan, maken we wel alvast weer plannen, want wat is er leuker dan plannen maken met leuke mensen, en waar zijn er leukere mensen dan hier op Oerol? Oké, thuis misschien, de geliefden naar wie we terugkeren, maar wat als ze hier zijn! Het punt is: volgend jaar gaan we er weer tegenaan, en dus kijken we: vooruit!

Wij van de Dagkrant zwaaien bij dezen af, we danken iedereen voor hun tijd om met ons te praten of voor de lens te verschijnen, we danken iedereen voor het insturen van de Lokroepjes, we danken de organisatie voor het feit dat we hier met veel goesting een krant konden maken, we danken de eilanders dat we hier weer mochten zijn en we danken jou, lieve lezer, lieve bezoeker. Hou het veilig, en tot volgend jaar!

 Collectief Walden staat stil bij de toekomst

Collectief Walden staat stil bij de toekomst

Op het strand bij locatie 55 (strandpaal 18), een stuk lopen nog vanaf Heartbreak Hotel op het Oosterend Strand, speelde Collectief Walden de afgelopen dagen NAU 0000/1000, de nulmeting. Het is de eerste voorstelling in een reeks van duizend: jaarlijks komt er een nieuwe bij.

Tekst Jan van Tienen Beeld Nichon Glerum

Lees meer

De voorstelling vindt plaats in en om een woonkamer, gemaakt van Terschellinger boomstammen, met bankjes die bestaan uit radiatoren die worden verwarmd door een brandende houtkachel die naast een spreekgestoelte staat. Collectief Walden wil een ritueel van verandering maken. Als publiek luister je naar fragmenten uit interviews met mensen die op Terschelling wonen, die vertellen over wat verandering voor ze betekent: verandering van de natuur, verandering van het eiland. De spelers, die voor de voorstelling tien dagen op Oerol-residentie waren, bezingen de verandering en de weemoed, het klimaat en de mens, met prachtige muziek.

Creatief producent Raïssa Pater legt uit wat de groep voor de voorstelling heeft gedaan en wat zij hopen dat het publiek meeneemt.

“We hebben vier eilandbewoners geïnterviewd. We vroegen hoe zij de toekomst van het eiland voor zich zien, zowel op het vlak van de natuur als voor zichzelf, en welke veranderingen ze de komende honderd jaar verwachten. Daarin komt rouw terug, zowel om het menselijke als het natuurlijke. Door de wind verplaatst het eiland zich bijvoorbeeld langzaam. Iemand zei dat de Brandaris daarom over honderd jaar waarschijnlijk ergens anders staat. De voorstelling maakten we om deze verhalen heen.”

Dat rouwen bij vooruitkijken past, vindt Raïssa logisch.

“Als je naar verandering vraagt, komt er direct rouw bij kijken. De geïnterviewden gingen daar vanzelf over praten. Verandering is niet per se iets wat je direct accepteert en verwerkt. Ik denk dat we allemaal op een andere manier omgaan met rouw, zeker binnen de context van het veranderen van de natuur. We mogen dat wel wat meer een plek geven. Onze voorstelling gaat er ook over dat we een ritueel voor de toekomst maken. Dit was nul van duizend. De komende duizend jaar gaan we steeds opnieuw een onderwerp belichten en onderzoek doen naar de verandering.”

“Als mensheid kunnen we van alles willen veranderen, of dat nou gaat om extra bomen planten of snelwegen aanleggen – alles om het maar beter te maken voor de mens. Maar we moeten accepteren dat er ook verandering is die we zelf niet in de hand hebben. Het bewustzijn dat je uit de voorstelling haalt, kan je meenemen naar de plek of locatie waar je vaak bent. We hebben nu vier mensen op Terschelling gesproken. Voor hen zijn bepaalde veranderingen in de natuur heel erg zichtbaar. Als je op andere plekken in Nederland woont, zul je met andere landschapsveranderingen te maken hebben. Misschien is het daar ook pas later zichtbaar dan hier op Terschelling. Ik denk wel dat als je nu al oefent, je je daar langzaamaan bewust van wordt. Dat bewustzijn kun je overal mee naartoe nemen. We moeten niet in strijd zijn met de natuur, maar er juist mee samenzijn. Dus moeten we haar omarmen en oefenen in acceptatie.”

Ik stond erbij en keek naar ‘GAIA’

Als astronauten in de ruimte neerkijken op de aardbol, ervaren zij vaak een verschuiving in bewustzijn. Dat wordt het overview-effect genoemd. Ze voelen dan een intense verbondenheid met al het leven op Aarde. Dat klinkt als een ervaring waar ieder mens bij gebaat is. Voor alle non-astronauten heeft kunstenaar Luke Jerram GAIA gemaakt, een gigantische wereldbol die momenteel tussen de bomen hangt in het bos van Formerum. 

Tekst Kiriko Mechanicus Beeld Tom van Huisstede

Lees meer
 Ik stond erbij en keek naar ‘GAIA’

GAIA is dan wel 1,8 miljoen keer kleiner dan de echte Aarde, maar biedt wel de mogelijkheid om met beide benen stevig op de grond dat bolletje van ons eens goed te aanschouwen. We vroegen bezoekers van GAIA of het kunstwerk het overview-effect een beetje aanwakkert.

Joop



“Ik ben al vijf jaar vrijwilliger op het festival, en ik heb het geluk dat ik hier voor m’n werk tot kwart over elf ‘s avonds moet zitten. Kortom: ik kan er lang naar kijken, een uurtje of vijf per dag. Ik weet niet precies hoelang zo’n ruimtestation erover doet om rond de Aarde te draaien, maar waarschijnlijk zou ik in de tijd dat ik hier zit wel een rondje hebben gemaakt. Waarschijnlijk is mijn ervaring wel de beste ervaring van het kunstwerk. Veel mensen zijn hier maar even, en dan dringt het niet tot je door. Die vinden het al oninteressant dat ze Nederland niet kunnen zien. Terwijl je er juist nu achter komt dat ons land écht een speldenknopje is. Het is toch een bijzondere bol, die Aarde. Ik voel me er nu verbonden mee. Het is niet per se een lekker gevoel, maar wel bijzonder.”

Charlotte

“Ik zou het eerder under- dan overview noemen. Je staat er uiteindelijk vooral gewoon onder. Niet dat het daardoor minder interessant is. Juist omdat wij onder de aardbol staan en we Nederland niet kunnen zien, biedt dat een nieuw perspectief. Die verbondenheid van het overview-effect voel ik wel doordat de installatie midden in de natuur staat. Dan krijg je toch het gevoel dat alles met elkaar te maken heeft.

Rosalie en Olivier

Olivier: “Ik voelde dat overview-effect dus niet echt, maar Rosalie zei dat ik iets hoger moest gaan staan, om je wat minder verbonden te voelen met de grond. Het is inderdaad wel anders: je ziet meer. Ik voel me nu iets meer een astronaut. Je ziet trouwens ook veel beter wat de verhouding is tussen landen en continenten. De verhoudingen kloppen ineens, terwijl die op een platte kaart natuurlijk helemaal scheef zijn. Dat je ineens ziet dat Afrika veel groter is dan hoe het normaal gesproken wordt afgebeeld, is een belangrijk besef.”

Rosalie: “Het geluid van de bal die wordt opgeblazen heeft een kalmerend effect. Het klinkt bijna als een vacuüm, alsof je onder water bent en je eigen bloed hoort stromen.”

Olivier: “Door dat geluid kreeg ik inderdaad ook wel het gevoel dat we in een ruimteschip zaten.”


 Komt het goed, uiteindelijk?

Komt het goed, uiteindelijk?

Komt goed, heet het weinig opbeurende stuk dat Toneelgroep Oostpool speelt bij de Griene Pôlle. Maar komt het ook goed? En wanneer is het goed?

Tekst Henk Bovekerk Beeld Nichon Glerum

Lees meer

De opwarming van de aarde laat zich voelen, vrijdag om 12.45 uur. Het publiek, dat de blakende tribune voor driekwart vult, smeert zich gretig in met zonnemelk voor aanvang van het toneelstuk. Tegenover de oplopende rij zitplaatsen staat een imposant wit huis met een eveneens wit hek eromheen, dat doorboord is door een ruimteschip. Astronaut Ivy (Emma Pelckmans), tevens marketeer, is neergestort en heeft een enorme scherf in haar schouder. Na een belletje met het bedrijf waarvoor ze werkt, zakt ze in ineen in het hoge gras.

Het dorp waar Ivy is beland, heet Gilgamesj. De dorpelingen wonen met z’n allen in één huis, en pluis is het er niet. Iedereen zit in therapie bij Silis, die een empathische indruk maakt, maar toch zijn vele oud-bewoners het bos in gelopen, een gewisse dood tegemoet. Eenmaal hersteld heeft Ivy het even naar haar zin in het dorp, tot ‘hoofd Toerisme’ Arnold verliefd op haar wordt en haar probeert te zoenen, al zegt zei duidelijk ‘Neen’. Haar beschuldigingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag vallen bij de dorpelingen in slechte aarde, en Ivy wordt aan een paal vastgebonden met een lederen, best wel kinky mondmasker op.

Niemand is gelukkig in dit fictieve dorp. Waarom? “We sterven uit!” roept huisarts Mara, vlak voordat ze zelf ook het bos inloopt. “We weten toch allemaal dat we fucked zijn?” Barbecue-liefhebber Frank vraagt aan zijn vrouw, de burgemeester, hoe het nu verder moet. “Hetzelfde als wat we altijd doen,” antwoordt zij. “Ermee leren leven.”

Het publiek geniet van de voorstelling. Vooral bij de scène waarin de dorpelingen hun brandstof verspillende ritueel 'hardcore' uitvoeren wordt breed gegrijnsd. Na afloop hoor je de mensen denken: is dit nou een op zichzelf staand verhaal, of is Komt goed een metafoor voor deze sombere tijd? Gaat het zien nu het nog kan, denk er eens over na, en waardeer ook de leuke dingen van het leven, zoals schoonheid en de liefde, dan komt het vast al een eind goed.

Komt goed... kun je nog zien om 12.45 uur vandaag. Neem zonnebrand mee.

 Hongerig naar kennis

Hongerig naar kennis

Wetenschap en kunst zijn middelen om de wereld beter te begrijpen. Wat als je die twee samenvoegt in een voorstellingsonderzoek? Of is het onderzoeksvoorstelling? Dat dat een prima match is, zie je in Acts of Citizenship, boven op een West-Terschellings duin. Met een glansrol voor de vroedmeesterpad.

Tekst Veerle Corstens Beeld Nichon Glerum

Lees meer


Matthijs Rooduijn staat boven op een duin in West-Terschelling voor een groep theaterbezoekers uit te leggen waar zijn onderzoek aan de Universiteit van Amsterdam over gaat. Bezoekers hebben al gewandeld, vragen beantwoord en een voorstelling bekeken. Ze komen er nu achter aan welk onderzoek ze hebben deelgenomen. Die inhoud krijg jij, lieve lezer en potentieel bezoeker van deze voorstelling, helaas nog even niet te horen, want met voorkennis is het onderzoek al snel verpest. De beleving van het publiek is namelijk onderdeel van de dataverzameling.

Matthijs merkt dat alle bezoekers hongerig zijn naar de kennis over het onderzoek en zeer nieuwsgierig naar wat het moet gaan opleveren. Dat is mooi, want dit onderzoek blijkt dus niet alleen interessant voor de wetenschapper en de theatermaker maar ook voor het onderzoeksobject, de theaterbezoeker. Die geniet ervan bij te dragen aan de vermeerdering van kennis en vindt het ook boeiend om te horen hoe je onderzoek naar vluchtelingenproblematiek kunt doen tijdens een theatervoorstelling.

Al enkele jaren was er een samenwerking tussen theatergezelschap Via Berlin en onderzoeker Debby Gerritsen van de Universiteit van Amsterdam. Maar dit was tot nu toe alleen in de vorm van onderwijs. Maar waarom niet ook het onderzoek samen opzetten? Dat uitvoeren bleek voor Matthijs een zalige achtbaan, want waar wetenschap methodologisch dichtgetimmerde uitspraken wil doen, wil de theatermaker het publiek juist zelf aan het interpreteren zetten. Die twee manieren van kijken vullen elkaar mooi aan, zegt Matthijs: “Schrijvers, acteurs en sound designers weten natuurlijk als geen ander hoe je een ervaring kunt creëren waarin je mensen echt weet te betrekken. Geen vragenlijst achter de computer, maar een echte ervaring waar de respondent volledig meegaat in een gecreëerde situatie."

De onderzoekers en theatermakers hebben samen alle rode draden door het onderzoek en de voorstelling bedacht, veel gediscussieerd en meerdere perspectieven bekeken. Daarbij konden ze goed gebruikmaken van de onderzoeken van Matthijs en zijn collega’s van Hot Politics Lab, die onderzoek doen naar emoties, vluchtelingenproblematiek en politieke psychologie. De resultaten die hier uitkomen, zijn als basis gebruikt voor de voorstelling.

Matthijs: “En die vroedmeesterpad dus. Deze bruine, kwakende vriend komt normaal gesproken voor in Limburg, maar is nu via een soundscape te horen tijdens de wandeling in de duinen als wij ons onderzoek doen. Ook in de voorstelling komt dit geluid voor, misschien wel zonder dat je het merkt. Toch word je er misschien wel door beïnvloed. Hoe? Daarvoor moet je zelf dat duin bij West-Terschelling beklimmen.


 De theatertalenten van het Atelier

Leestijd: 3 minuten

De theatertalenten van het Atelier

Het einde van Oerol 2022 is nabij, maar voor het zover is raden we sterk aan de Atelierroute te volgen, de route waarbij je gezamenlijk met andere Oerolgangers langs de voorstellingen van drie opkomende theatertalenten reist. En onthoud hun namen, want ze gaan waarschijnlijk nog veel meer moois maken.


Tekst Aybala Carlak

Lees meer

Het Atelier is het talentontwikkelingstraject van Oerol en Over het IJ. Dit jaar werkten deze twee festivals samen met Likeminds, Nineties Productions en PLAN/Theater Artemis. Deze gezelschappen droegen de makers Finn Borath, Lucinda Wessels en Elias De Bruyne voor als deelnemers aan het Atelier. Voor alle drie de makers is het de eerste keer locatietheater. Wat hebben ze als jonge makers geleerd tijdens dit proces en wat nemen ze mee in toekomstige projecten?

Danseres, choreografe en dj Lucinda Wessels (namens Nineties Productions) met SLEEEP DREEEAM WAKEEE

“Ik maak graag iets interactiefs, maar de vorige keer deed ik dat uit noodzaak nog veel met beeldschermen. Vanwege alle coronamaatregelen die er geweest zijn, denk ik dat mensen momenteel behoefte hebben om zelf ook fysiek mee te doen met theater, en in mijn voorstelling doen ze dat volop door bijvoorbeeld een bal over te gooien of ergens overheen te lopen. En ik wil ook mijn dans delen met het publiek. Ik heb gemengde gevoelens over het proces dat ik heb doorlopen om tot deze voorstelling te komen. Ik heb veel onzekerheden over mezelf moeten overwinnen en stond op een gegeven moment zelfs op het punt te stoppen. Maar begeleiders hebben me erdoor gesleept en mentaal gesteund. Uiteindelijk voelde het Atelier als een warm bad en als een circusfamilie, waarbij we veel flexibiliteit van elkaar gevraagd hebben en ook veel geleerd hebben. Ik zie mezelf nu ook als regisseur en ben mezelf dankbaar dat ik heb doorgezet en dat SLEEEP DREEEAM WAKEEE er nu staat.”

Acteur en theatermaker Elias De Bruyne (namens Artemis) en De voorstelling met misschien wel de langste opkomst ooit

“Mijn voorstellingen zijn altijd vrij absurdistisch. De titel van de voorstelling zegt eigenlijk al waar het over gaat, en tegelijkertijd kan er nog zoveel gebeuren. Als je de opkomst in theater als onderwerp neemt, dan speel je automatisch met verwachting, want het publiek verwacht iets van zo'n opkomst. Normaal gesproken ligt er niet zoveel nadruk op de opkomst, vaak zijn de acteurs er gewoon en begint dan de voorstelling. Die verwachting is eigenlijk nooit helemaal in te lossen. Ik vraag in die zin ook veel van mijn publiek, dat lang moet wachten. Ik hoop dat ze steeds nieuwe dingen ontdekken in het landschap, in wat ze wél zien, terwijl ik nog aan het opkomen ben. Ik heb heel veel gerend op leren schoenen tijdens het proces. En ik heb veel toeters en bellen uitgeprobeerd, om er uiteindelijk achter te komen dat ik het zo puur mogelijk moet brengen.”

Performance- en videokunstenaar Finn Borath (namens Likeminds) met Unheimlich

“Ik ben bang voor het donker en wilde onderzoeken waarom. Het enge aan bijvoorbeeld het bos, dat ook centraal staat in de voorstelling, is dat je niet weet wat je kunt verwachten en welk geluid waarvandaan komt. Het is dus in essentie angst voor het onbekende. Je hersenen vullen in wat je niet weet, en dat kan die angst veroorzaken. Ik heb om deze voorstelling op te bouwen eindeloos naar horrorfilms gekeken. Die maakten me dan weer bang, maar leerden me ook hoe ik spanning kan creëeren. Wanneer je het monster in de film eenmaal ziet, is de angst een stuk minder. En zo heb ik ook geen angst meer voor dit specifieke bos, bij Hêdredersplak. Het voelt nu zo bekend als mijn kinderlijk huis.”

De voorstellingen van de makers van het Atelier zijn ook te zien tijdens festival Over het IJ, van 8 tot 17 juli.


Leestijd 1 minuut

Ringeldingen

Emma Ringelding is illustrator en gaat al vaak mee naar Oerol. Ze maakt dan stripjes en tekeningen, maar omdat we dit jaar volledig digitaal zijn gegaan, is er ook ruimte voor bewegende plaatjes: gifjes. Drie hoeraatjes voor het digitale tijdperk.

Illustratie Emma Ringelding

 Een juttertje met… Siart en Sabine

Leestijd 4 minuten

Een juttertje met… Siart en Sabine

Tijdens Oerol drinken we een juttertje met leuke mensen die iets doen op het festival. Voor deze laatste krant kijken we vanaf De Luwte vooruit met festivaldirecteur Siart Smit en hoofd programmering Sabine Pater, met een op een juttertje lijkend glaasje cola.

Lees meer

Zo! Hoe was ’t tot nu toe?

Siart: “Heerlijk, eigenlijk! Het was zo fijn om weer een festival te kunnen draaien. Dat voel je aan het publiek, maar ook bij de makers, van: het kan weer. De passie waarmee ze maken voelde weldadig. Om dat dan weer te mogen voelen, dat is mooi.”

Sabine: “Het is een supergoed festival. Ik zag veel blij publiek en veel blije makers die ervan genoten hebben dat ze zoveel konden spelen voor publiek, en die genoten van de plek waar ze stonden. Ik kwam ook veel makers tegen die bij andere voorstellingen waren gaan kijken dan die van henzelf. Zeker na het eerste weekend zag ik dat. Leuk om te zien dat makers ook zo geïnteresseerd zijn in wat er nog meer te zien is, in elkaars werk.”

Wat was het mooiste moment tot nu toe?

Siart: “God, ’t is zo’n rollercoaster van momenten waar je in zit.”

Sabine: “Ja, dat is moeilijk kiezen.”

Je moet kiezen!

Siart: “Oké, vrijdag 10 juni, de openingsdag, was voor mij een stressdag. Ik was bezig een aantal gasten van fondsen te ontvangen en was nog niet op de Betonning geweest. Om een praatje te houden bij de opening van het festival, liep ik de mainstage op en toen pas zag ik de mensen echt. Ik voelde ineens wat voor vibe er was, hoe erg mensen het gemist hadden. Goed, dat is geen artistiek hoogtepunt, maar het raakte me.”

Sabine: “Ik voelde me erg goed toen ik de voorstelling Hier valt niets te halen bekeek, van Wabi Sabi, Het Houten Huis en PeerGroup. Die voelde enorm in balans: de tekst, de muziek, dans, beweging, het gebruik van de locatie en het belangrijke onderwerp van de voorstelling zelf: armoede. Het stuk maakte goed gebruik van gedegen onderzoek naar armoede in Nederland. Aan het einde legde iemand uit dat de voorstelling ook op haar ervaringen is gebaseerd. Als je het publiek meeneemt in de verwondering en de belevingswereld, als de verbeeldingskracht centraal staat, dat is wanneer het je raakt, dan voel je het in je lijf. Dat zag ik bij veel andere voorstellingen trouwens ook terugkomen.”

Waar ben je trots op?

Siart: “Ik ben over de gehele linie zeer blij, ik heb veel mooie voorstellingen gezien, mooie mensen gesproken, mooi werk gezien en ben een paar keer echt ontroerd geweest. We hadden drie nieuwe Oorden en ik heb het gevoel dat ze alledrie omarmd zijn. Wat we bedacht hebben, klopt wel. Daar ben ik gelukkig mee. Om Oost is heel bijzonder geworden, het diner wat je daar ’s avonds hebt, was voor mij echt een nieuwe manier om kunst te maken. Het is locatiekunst, maar je wordt verbonden met waar je bent door wat je eet. Alles kwam uit het wad, uit de berm, of van een andere plek op het eiland. Ik heb veel dingen gegeten waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.”

Hoe kijk je vooruit op volgend jaar?

Siart: “Ik vind dat een festival nooit mag stilstaan. We kijken altijd naar de volgende stappen en ontwikkelingen. We zijn nu ook aan het kijken wat werkt en wat niet werkt. Waar we versterking in willen maken is dat we site specific werken: we willen duidelijk krijgen waarom iets hier is gemaakt, waarom het is ontwikkeld, waar de urgentie zit dat het tijdens Oerol getoond wordt. We gaan ook kijken hoe we het doen met De Luwte en Club W, misschien voegen we ze toch weer samen, zodat je op één plek zowel kan relaxen als lekker dansen. Maar dan moeten we wel een plek vinden, en dat is weer een nieuwe uitdaging. Zoveel vrije ruimte is er niet meer op het eiland.”

Sabine: “Ik denk dat het komende jaar eruit bestaat ervoor te zorgen dat het festival nog meer een plek wordt voor een betere toekomst. Tussen het publiek en makers zit soms een wereld van verschil. Dat lijken twee verschillende groepen, maar ik denk dat de festivalruimte de tussenruimte is die het geheel in beweging brengt. Daarop willen we voortborduren. Verder was ik vandaag met mijn broer bij Om Oost, en hij kwam er toen tot zijn verbazing achter dat Om Oost en de Luwte geheel nieuwe Oorden zijn. Het voelde voor hem alsof het altijd al zo was geweest. Ik hoop dat we blijven vernieuwen en veranderen, maar dat het tegelijkertijd voelt alsof het altijd al zo geweest is en dat het past bij wat we willen laten zien.”

Bedankt en tot volgend jaar!

Lokroepjes

Niemand heet Rozenhart. Maar de rozen uit het hart op de trap getuigen van iemand. En dat is mijn lief Linda, die van mijn allereerste Oerolervaring een feestje maakt! ❤️

Oerol bedankt
Enorm genoten
Respect voor de
Organisatie
Liefs, Ineke

Hallo mister X die als kind door zijn hippiemoeder in een eend met bloemetjes naar school werd gebracht en zich daarvoor kapot heeft geschaamd. Hier detective-mother at work. Hoe heet jij vroegen wij ons af? De paprikasoep was echt soeper lekker bij Heartbreakhotel. Volgend jaar Oerol gaan we voor de zomerse snertsoep. Ga jij ons dan weer serveren? Dan komt er misschien meer shot in de shake daarna 😄🙃

Oerol 2022 een jaar samen en wil nu al geen leven meer zonder jou!

Zullen we ff zoenen? T💘Y

Ik her-inner:
Ik her-inner hier van al die jaren
Van Oost naar West van Midden naar buiten
Ik her-inner hier met zachte gebaren
Mijn God ik dank u, ik kan mij weer uiten.
Tranen lopen warm en zout over mijn gezicht
De liefdes kwamen en gingen ook weer😢
Op Oerol elke meter een oud bericht
De her-innering naar buiten met heel veel zeer
De her-innering her-uiterd door mijn hele lijf
Ik lach ik huil maar verlang ook wel
Naar dansen vrijen met een warm wijf
Ook al zit mijn ziel nog wat in de knel
Ik geef het tijd en Oerol steunt
Vanavond dansen in de vijf en poort
De her-innering her-uiterd het trilt en het dreunt
Ik toch ga ik dansen zoals het bij mij hoort ☺️🎶
Ronald 😘

Dag mijn lieve knuffelbeer,

Gisteren ben je na een week samen Oerol vertrokken naar Graspop. Ik blijf hier dit jaar om nog verder te genieten van het theater, de duinen en de zee. Het is niet hetzelfde zonder jou, nog steeds helemaal geweldig, maar zonder jou om het mee te delen toch een beetje minder leuk.

Tot maandag mijn lieve schat, dan zie ik je weer en zijn we weer samen. Ik hou van jou.

Dikke kus van jouw lief.

Meer kunstnieuws van Terschelling: het nieuwe boek van Terschellinger kunstenares Claudia Hek is uit. Prachtig! Een krachtig boek in woord en beeld. Aanrader, zie haar website en oa boekhandel in West.

Verloren! Ergens op of in de buurt van de Luwte, of misschien bij de fietsenstalling.......zwart wollen truitje met V hals en beetje kant erlangs. Ben er op gesteld, heb je hem misschien gevonden? Bel: 0617420830

In de rij liggen
Wit biertje om 9:00
Je kaartje scheuren
Een krantje halen
Advies bij de kassa
Telefoon niet mee
Navigeren op de tandem
Maar Jij Vooral hoort erBIJ
Met Hier moet over worden nagepraat

Jeanetje, volgend jaar gaan we weer op zoek naar Douwe Bob. Nu al zin in. Liefs Syllie

Ik ben mezelf aan het afstoffen op Oerol, en jij bent een fijne plumeau!

Klinkt branding op terschelling anders dan, ik noem maar eens wat, op ameland?

Heeft iemand de zonnebril op sterkte van mijn vriendin Fiona gevonden ? Hoesje is zwart, van Spijkers&Spijkers. Ze wil'm graag terug.

06- 10361930....😎

Heerlijk zo’n tandem tochtje over het eiland.

Al die (grote) mannen, voorop en de vrouwen erachter met prachtig uitzicht op .. hun rug.

Leef eepke, deze week hebben we een beetje gespijbeld, maar wat deed het ons goed! Het hoofd moest leeg, om de gekte van de overkant te kunnen vergeten. Zoals jij altijd zegt: alles kump good. Dus op naar betere tijden, met 100 procent happiness. Deze Oerol was een prima start! X D

Lieve Joop, keek je met ons mee? We misten je op het eiland; toch hadden we het weer goed! En dat allemaal door jou! Dank je. Matthijs en Marijke

Fabi victor, J. moe moe, maar J. <3 <3!

↑ Inhoudsopgave